“Het ergste vond ik, dat ze niet geïnteresseerd en liefdevol met de kinderen in het weeshuis omgingen.“

Crystal* is opgegroeid in een gelovig gezin. Haar ouders hebben altijd gedroomd over de zending. Op een dag laten ze Crystal en haar zusje een video zien over een weeshuis in Oost-Afrika. Ze vertellen dat zij, als de kinderen dat ook willen, met z’n allen vrijwilligerswerk gaan doen in dat weeshuis. Crystal en haar familie hebben zich daar drie maanden ingezet voor kwetsbare kinderen. Crystal: “Ik kijk met een heel dubbel gevoel terug op deze bijzondere tijd.”

“Ik heb veel mooie herinneringen, maar er waren ook verontrustende momenten in het weeshuis”, vertelt Crystal. “We gingen op reis omdat we iets wilden doen voor onze naaste in nood. Dat is ook iets wat God van ons vraagt. Ik en mijn zusje mocht helpen bij baby’s en peuters: ze wilden dat we met de kindjes speelden, ze eten gaven, op ze letten en ze op bed legden als ze moe waren. We speelden ook met leeftijdsgenootjes in het weeshuis. Ik kreeg echt een band met de kinderen. Ik vond het super leuk om te doen. Maar naarmate ik langer in het weeshuis was, gingen me dingen opvallen.” 

Telkens afscheid nemen
“De directeur en directrice leken vooral geïnteresseerd in de status en macht die ze in het dorp hadden als hoofd van het weeshuis. Ze werden als een soort goden behandeld. Maar het ergste vond ik dat ze niet geïnteresseerd en liefdevol met de kinderen omgingen. Ze waren niet bepaald vriendelijk. Ze leken meer geïnteresseerd in de zakelijke kant van de zaak. Ik geloof dat er elke maand nieuwe vrijwilligers en stagiaires kwamen. Sommigen bleven drie maanden, anderen zes maanden. Er kwamen ook jongerengroepen van kerken, vooral in de zomervakantie. ”Samen met andere vrijwilligers zonder opleiding en ervaring zorgde ik maandenlang voor jonge kwetsbare kinderen in een weeshuis. De kinderen raakten aan ons gehecht. En wij aan hen. Daarna verdwenen we plotseling weer uit hun leven. Dat vond ik zelf al zwaar. Daarop terugkijkend denk ik: dat moet voor die kinderen helemaal verschrikkelijk zijn geweest.”

Weeskindje ophalen
“Wat ook opviel was dat er ‘toevallig’ ergens een weeskindje werd gevonden als er bijvoorbeeld net een bus vrijwilligers van een groot, rijk kerkgenootschap was aangekomen. Dat klopte gewoon niet. Die mochten dan mee om dat kindje op te halen, terwijl dat absoluut niet het beleid was. Er waren ook positieve kanten natuurlijk. De kinderen hadden een dak boven hun hoofd, eten en drinken. Maar het is gewoon echt niet gezond om in een grote groep kinderen met steeds wisselende verzorgers op te groeien.”

Kennis en ervaring
“Wat ik tegen jongeren zou wil zeggen die vanuit hun geloof kwetsbare kinderen in weeshuizen willen gaan helpen? God vraagt ons zeker om te zien naar de ander. Maar ik wil echt waarschuwen voor dit type vrijwilligerswerk. Er is zoveel onderzoek gedaan naar de schadelijke effecten van weeshuizen en vrijwilligerswerk met deze kwetsbare kinderen. Dat moeten ze echt weten. Ik praat daar ook over met jongeren in mijn vriendenkring. Mijn oproep is: kijk ook binnen je eigen omgeving wat je kunt doen en laat je niet alleen leiden door je reislust. Lees je goed in, wees kritisch en denk echt goed na of je daadwerkelijk iets kunt bijdragen. Een vriendin van mij bijvoorbeeld studeert voor verloskundige. Zij wil later als verloskundige ook in ontwikkelingslanden aan de slag. Zij kan écht iets betekenen voor de moeders die ze helpt om hun kindje gezond op de wereld te zetten.”

*Crystal is een gefingeerde naam. Haar gegevens zijn bij de redactie bekend.