Carmen is 18 als ze, na haar VWO opleiding, vrijwilligerswerk gaat doen in Nepal. Inmiddels is ze 23, heeft ze Internationale Ontwikkelingsstudies gestudeerd en begint ze binnenkort aan een masters Childhood Studies and Children’s Rights in Duitsland. Ze wil nog steeds kinderen helpen, maar nu beter dan toen.

‘Vol goede bedoelingen, maar zonder enige relevante opleiding of voorbereiding, vertrok ik naar Nepal. Zes maanden lang wilde ik de kinderen in het weeshuis mijn tijd en liefde geven om zo hun leven een beetje beter te maken. We hebben in die maanden dan ook veel plezier gehad samen. Toch voelde ik mij geen ‘wereldverbeteraar’, zoals iedereen in Nederland zei dat ik was.

De kinderen vonden het leuk om af en toe even te kletsen of te knuffelen, maar het grootste deel van de tijd waren ze hun eigen ding aan het doen. Het leek meer alsof de kinderen er voor mij waren, in plaats van ik voor de kinderen. Vooral toen we op een gegeven moment met zes vrijwilligers op een groep van twaalf kinderen stonden. Hierdoor voelde ik me redelijk overbodig. In totaal heb ik bijna twintig vrijwilligers voorbij zien komen in dat halve jaar dat ik er was.

Ik merkte ook aan de kinderen dat ze gewend raakten aan het feit dat vrijwilligers kwamen en gingen. Eén van mijn grootste frustratiepunten was de manier waarop ze omgingen met de spullen die ze kregen. Binnen de kortste keren was het kapot of kwijt. Ze hebben nooit geleerd om zuinig met hun spullen om te gaan. Dit werd versterkt doordat iedere vrijwilliger weer nieuwe spullen meebracht.

Het was duidelijk dat de kinderen zich niet hechtten aan de vrijwilligers. Na de afscheidsceremonie bijvoorbeeld ging iedereen gewoon verder met de orde van de dag. Ondanks dat ik er een half jaar was geweest, namen ze zonder veel moeite afscheid van mij. Terwijl ik het er ontzettend moeilijk mee had. Het lijkt misschien goed dat de kinderen er niet zo mee zaten, maar dat een kind van amper acht jaar zich al emotioneel zo kan afsluiten is natuurlijk niet gezond.

Ik ging met de beste intenties naar Nepal, maar heb nooit stilgestaan bij de impact hiervan. Het enige wat ik nu kan doen is hopen dat deze kinderen goed terechtkomen ondanks hun hechtingsproblemen. Ik raad het dan ook niemand aan om vrijwilligerswerk te doen in situaties waarbij je direct met kwetsbare kinderen werkt. Zelf wil ik nog steeds graag kinderen helpen, maar dan nu met voldoende kennis van zaken. Waar en op welke manier weet ik nog niet, zolang het maar in het belang is van de kinderen.’